Ad vocem: Osoby samotne należy przygarniać na świąteczny czas w sposób konsekwentny, albo w ogóle nie zaciągać wobec nich takiego zobowiązania.
Prowincjałka Jemioła
W ogródku na tyłach domu po poprzednich właścicielach zostało oczko wodne. Skoro jest, niech żyje, obsadzone odpowiednią roślinnością, zarybione. Ponoć zalatuje tu nawet niechętnie widziana czapla, stale rezydująca przy stawie nieopodal oddalonego o kilometr hipermarketu.
Właśnie oglądałam ten skrawek zieleni, gdy za płotem rozległy się głosy dwóch mężczyzn. To był Władek i jego syn.
- Władek. Nie mówię zbyt dobrze po polsku, zapomniałem - usprawiedliwiał się, podajac rękę na powitanie.
Władek urodził się w Polsce, wojna zagnała go do Londynu, gdzie zamieszkał i założył rodzinę. A może najpierw założył rodzinę, a potem zamieszkał? Nie wiem. Myślę, że dobrze byłoby go zapytać o drogę do Anglii, o losy żołnierza (rówieśnik papieża Beneykta XVI), o codzienność. Ale nie zapytam.
Lubił swoje pomidory, których doglądał w ogródku. Polubił nowych sąsiadów - młode małżeństwo Polaków przygnanych na wyspę nadzieją na godną płacę. Ofiarował im swoje towarzystwo, sąsiedzką życzliwość w odbieraniu przesyłek, drobiazgi, rozmowę. Rozmowę choćby o tym, że czas się przyzwyczaić do myślii opuszczenia tego lokum, udania się do domu opieki. Bo syn ma swoje sprawy, mimo że często ojca odwiedza, a córka i żona (była?) mieszkają tak daleko (kto zapyta, dlaczego?).
W zamian otrzymywał rozmowę, domową zupę, zaproszenie na Wigilię. Nieco troski, sporo uwagi i po prostu - czasu z bliźnim.
- Sąsiad umarł - powiedziała na początku grudnia.
Tak. Nie będzie Wigilii, którą młodzi po raz pierwszy od kilku lat planowali spędzić w Polsce. Był za to pogrzeb.
- Nigdy dotąd nie byłam na pogrzebie, na który przyszło siedem osób - dodała po przyjeździe.
Sąsiad pragnął zostać pochowany obok swojej matki w miejscowości gdzieś pod granicą polsko-białoruską. Sąsiad. Władek.
Pan Władysław Napolski.
